Izvorište „Joge u svakodnevnom životu“
O jogi se pisalo još u najstarijim duhovnim spisima sveta – u Vedama. To sveto vedsko predanje se generacijama usmeno prenosilo od učitelja na učenika, a neki su učenici zapisivali mudre reči učitelja i pretakali ih u stihove. Pritom je izvorna poruka bivala uvek doslovno sačuvana, jer se u sanskritskim stihovima ne može izmeniti niti izostaviti ni jedno slovo, a da to ne promeni gramatičko ustrojstvo i strukturu stiha.
Naučnici smatraju da su najstarije himne i filozofski tekstovi nastali nekoliko hiljada godina pre Hristova rođenja, pre nego što su se preci današnjih Indijaca doselili na indijski potkontinent sa severa. Nakon više vekova usmene predaje, vedske himne je sabrao i zapisao Mahariši Vjasa (kojeg zbog toga nazivaju i Ved Vjasa): on je zabeležio četiri Vede: Rig Vedu, Sama Vedu, Jađur Vedu i Atarva Vedu.[1] Vede sadrže himne, molitve i mantre, kao i uputsva za izvođenje obreda. U njima se mogu naći i dubokoumne filozofske i duhovne rasprave o životu i smrti, o materiji i duhu, o postanku univerzuma, o duši i Bogu koje nisu ograničene određenim poimanjem Boga niti samo jednim božanstvom.
Pošto su Vede bile razumljive samo posvećenima, jogiji i duhovni učitelji su uz njih sastavili prateća objašnjenja i komentare. Najpoznatiji od tih tekstova su Upanišade, koje sadrže filozofske dijaloge između učitelja i njihovih učenika, a obrađuju filozofsku i duhovnu suštinu Veda.
Iz Veda i Upanišada se razvilo šest filozofskih grana (šastri), od kojih su tri direktno povezane sa jogom: Vedanta šastre, Sankja šastre i Joga šastre. Vedanta sadrži filozofsko učenje joge,[2] u Sankji možemo naći prirodno – naučne principe, a u joga šastrama riši Patanđali (oko 200. g. pre Hrista) opisuje načela i tehnike radža joge.
Bhagavad Gita je takođe jedan od temeljnih spisa joge koji izlaže etiku, duhovni pogled na svet, nauku o spoznaji i istinsko znanje joge kroz praktična uputstva za dostizanje samospoznaje.